Logo
  • Starostwo
  • Miasto Końskie
  • PTTK
  • Regionalna Organizacja Turystyczna Województwa Świętokrzyskiego

Informacje o regionie

 

Zalew rekreacyjny w Sielpi

Powiat konecki jest jednym z 13 powiatów ziemskich województwa świętokrzyskiego, położony najdalej na północ. Zajmuje obszar 1.139,90 km². Na jego terenie znajdują się dwa miasta: Końskie i Stąporków, dwie gminy miejsko-wiejskie: Końskie i Stąporków oraz sześć gmin wiejskich: Fałków, Gowarczów, Radoszyce, Ruda Maleniecka, Słupia i Smyków. Ziemia Konecka kojarzona jest z trzema wielkimi rodami: Odrowążów, Małachowskich i Tarnowskich. O pierwszym z nich,  ze średniowiecza, wspominają chociażby wsie Odrowąż i Odrowążek.  W ołtarzu głównym kościoła w Odrowążu znajduje się obraz św. Jacka Odrowąża, dominikanina zwanego „apostołem Północy”, który według tradycji prowadził na tej ziemi pracę misyjną. Wśród przedstawicieli tego rodu warto też wymienić biskupa krakowskiego Iwo Odrowąża. Przedstawiciele rodu Odrowążów często odchodzili od swego miana herbowego przyjmując nazwiska od nazw zajmowanych miejscowości. Słynny Krzysztof Szydłowiecki to również przedstawiciel tego rodu. 

Zakład hutniczy w Maleńcu

Ziemia Konecka nie jest terenem zbyt atrakcyjnym rolniczo, ze względu na słabą jakość gleb. Dlatego był to teren, na którym znakomicie rozwijał się przemysł metalowy. Obfitość lasów dających surowiec opałowy i obecność rud żelaza spowodowała znaczną industrializację tych terenów. Powstawały kopalnie, wielkie piece, fryszerki, odlewnie i walcownie. Już Małachowscy, począwszy od pierwszego właściciela Końskich, wojewody poznańskiego Stanisława inwestowali w rozwój przemysłu. Do rozkwitu doprowadził rozległe dobra koneckie, syn Stanisława, Jan Małachowski, podkanclerzy, a następnie kanclerz koronny. Za jego bytności Końskie otrzymały prawa miejskie, herb, powstała też rezydencja kanclerza – zespół pałacowo-parkowy wraz z osobliwymi budowlami: oranżerią egipską i świątynią grecką. Kierunek rozwoju dóbr koneckich  utrzymywali kolejni właściciele, Tarnowscy, w rękach których dobra pozostawały w latach 1870-1945. Tradycje przemysłowe Ziemi Koneckiej kontynuowane były i w okresie powojennym. Przykładem są choćby słynne żeliwne kaloryfery ze Stąporkowa, które ogrzewały wiele polskich mieszkań. Dziś pamięć o nich kultywuje jedyny w Polsce, Pomnik Kaloryfera.  

Pałac Małachowskich z lotu ptaka

W dniach 16-18 lipca 1787 r. w Końskich przebywał król Stanisław August Poniatowski, wracający z Kaniowa na Ukrainie, dokąd pojechał na spotkanie z carycą Katarzyną. Powrotną drogę poświęcił na poznanie swojego królestwa. Goszczony w Końskich przez Małachowskich zwiedził miasto i okoliczne zakłady przemysłowe, m.in. w Ruskim Brodzie i Pomykowie, gdzie otrzymał w darze „fuzję kształtną w tej fabryce sporządzoną”.
 Król gościł również w Maleńcu, z ukontentowaniem oglądając fabrykę wyrobów żelaznych założoną przez kasztelana łukowskiego Jacka Jezierskiego.

Ziemia Konecka zapisała się również w historii walk narodowo wyzwoleńczych. Walki powstania kościuszkowskiego zakończyły się pod Radoszycami, gdzie 16.11.1794 r. naczelnik powstania Tomasz Wawrzecki poddał wojsko generałowi Suworowowi.

Czasy powstania styczniowego do dziś przypominają liczne mogiły: na uroczysku Ormanicha koło Szkucina, groby na cmentarzu w Końskich, w Duraczowie, Gowarczowie i innych miejscach.

 

Rezerwat Skałki Piekło pod Niekłaniem

Podczas okupacji hitlerowskiej największymi partyzanckimi wyczynami było zajęcie Końskich na całą noc z 31.08 na 1.09.1943 r. przez oddział A.K. dowodzony przez Waldemara Szwieca „Robota” oraz rozbicie więzienia (5.06.1944 r.) przez oddział Antoniego Hedy „Szarego”, podczas którego uwolniono 61 więźniów.

Ziemia Konecka to miejsce występowania osobliwych form skalnych ukształtowanych siłami natury w utworach jurajskich. Znajdziemy je w rezerwacie „Piekiełko Szkuckie”, a przede wszystkim w rezerwacie „Skałki Piekło pod Niekłaniem”, gdzie wskutek erozji eolicznej powstały skalne grzyby, kazalnice, katafalki, słupy o finezyjnie wymodelowanej fakturze.